L'intelligence หน่วยสืบร้ายราชการลับ (รัก)

Marry CM.

ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชื่อว่า ‘เหมย’ เป็นนักศึกษาคนหนึ่งและป็นลูกของเจ้าของร้านโชห่วยธรรมดา เป็นผู้หญิงลูกครึ่งจีนที่มีรูปร่างอวบ และไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้ นอกจาก...แฟน ที่หล่อและนิสัยดี เขาเป็นผู้ชายคนแรกของฉันและคิดว่าจะเป็นคนสุดท้าย ฉันไม่คิดจะจากกับผู้ชายคนนี้จนกว่าจะตาย  ฉันรักเขามากและฉันก็คิดว่าเขาก็รักฉันมากเช่นกัน เราสองคนคบกันมา 5 ปี

จนเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ พ่อกับแม่เขาได้ถูกตำรวจยิงจนเสียชีวิตลงโดยที่พ่อกับแม่เขาไม่ได้ผิดอะไร พูดง่ายๆคือพ่อกับแม่เขาได้กลายเป็นแพะรับบาป  เขาเสียใจมากจนถึงปัจจุบันนี้เขาก็ยังไม่หายเศร้า และฉันเข้าใจเขาทุกอย่าง ฉันปลอบเขาทุกวันแต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลยจริงๆ ฉันกลับยิ่งรู้สึกว่าเขายิ่งเฉยชากับฉัน...จนฉันก็เริ่มรู้สึกว่าเราเริ่มห่างกันไปเรื่อยๆ แต่วันนี้ฉันคิดว่าคงจะมีอะไรดีขึ้นกว่าเดิมเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน...18 กันยายน...

“ป้าย นายอยู่ไหนแล้วน่ะ” ฉันต่อสายโทรศัพท์ถึงรายชื่อที่เมมไว้ในโทรศัพท์ว่า...”ที่รัก”...และกรอกเสียงแห่งความสุขลงไป

(อีกประมาณ 10 นาที) ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกและเงียบไป (เหมย...เธอเตรียมใจไว้ให้ดีนะ) ปลายสายพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากว่าเดิม

“เตรียมใจอะไรล่ะ นายจะเซอร์ไพรซ์ฉันล่ะสิ ใช่มั้ย??” แต่ฉันก็ตอบกลับไปด้วยอารมณ์ที่ร่าเริงเหมือนเดิมทั้งที่รู้สึกแปลกใจเพราะเขาไม่เคยพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชาขนาดนี้มาก่อน

(...) ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับทั้งสิ้น ฉันจึงกดตัดสายไปและนั่งรอผู้ชายคนนั้นต่อในห้องคาราโอเกะที่เรามาฉลองกันสองคนเมื่อปีก่อน

ฉันเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อเพราะฉันหวังไว้ตั้งแต่แรกว่า...วันนี้นายจะต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม...แค่นี้ก็เป็นของขวัญที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุดแล้ว...เสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาพร้อมกับร่างสูง ผิวสองสี หน้ารูปไข่มีกราม ตาโตหวาน  จมูกโด่ง  ปากล่างใหญ่กว่าปากบนเล็กน้อย  คิ้วหนาเข้ม เดินเข้ามาและไม่ต้องสงสัยว่าขาคือใคร

“มานั่งก่อนสิ” ฉันพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างและขยับที่ให้เขานั่ง แต่เขากลับยืนนิ่งและทำสีหน้าจริงจัง

“เหมย...คือ...เราเลิกกันเถอะ!!” ยิ้มกว้างนั้นหุบลงทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้นน้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกเสียใจเข้ามาแทนที่ความสุขอย่างกะทันหัน

เนี่ยหรอ...ที่นายบอกให้ฉันเตรียมใจไว้น่ะ? เนี่ยหรอของขวัญวันเกิด? แล้วเวลาที่เราคบกันมาล่ะ? ความรักที่มีให้กันมันหมดแล้วหรอ? ในหัวมีแต่คำว่าทำไม? เต็มไปหมด

“ทำไม?” ฉันเดินเข้าไปกอดเขาและเปล่งเสียที่เหือดแห้งไปกระซิบข้างหูเขา

“มันจบลงแล้วเหมย...เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ” เขาผลักฉันออกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา

“ไม่!! ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น!!” ฉันเดินเข้าไปกอดเขาอีกรอบ

“ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว!! เธอคงเข้าใจ...ฉันมีคนอื่นแล้ว” ขาทั้งสองข้างพร้อมใจกันหมดแรงทำให้ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้นและน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย

“ฉันไม่ให้นายไป...ฉันรักนาย...ฉันจะอยู่กับนายจนตาย...ฉันรักนาย...ฉันไม่ให้นายไปกับคนอื่น...ฉันรักนายคนเดียว...5 ปีที่ผ่านมามันมีความหมายกับฉันมาก...ฉันไม่เคยลืมมันสักวินาทีเดียว...แล้วนายทำกับฉันอย่างนี้...นี่คือของขวัญวันเกิดงั้นหรอ?” ฉันขยับตัวไปเกาะขาเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับสายลม

“ปล่อยฉัน...ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว” เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา “ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องฉันคงต้องใช้กำลังเพราะตอนนี้แฟนฉันคงยืนจนเมื่อยไปหมดทั่วตัวแล้ว...จะปล่อยมั้ย?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวอย่างไม่เคยเป็นกับฉันมาก่อน

“ไม่!! ฉันไม่ให้นายไป!!” ฉันยังยืนยันเหมือนเดิมและไม่ยอมปล่อยขาเขา

“งั้นฉันก็คงต้องขอโทษด้วย” เขาพูดจบก็สะบัดขาข้างที่ฉันเกาะจนฉันหลุดออกจากขาเขา แต่ฉันก็รีบคลานเข้าไปเกาะขาข้างเดิมของเขาเหมือนเดิม “ฉันบอกให้เธอปล่อย!!” เขาพูดเสียงดัง

“ไม่!! นายต้องบอกก่อนว่าฉันทำอะไรผิด!! ฉันทำอะไรผิด!! บอกฉันมาสิ!! ฉันทำอะไรผิด!!” ฉันตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งและน้ำตาก็ยังไหลลงมาแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง

“ฉันบอกให้ปล่อย!!” เขาพูดแล้วสะบัดขาอีกรอบ แต่มีหรอที่ฉันจะปล่อยให้คนที่ฉันรักไป ฉันกระชับกอดให้แน่นกว่าเดิม

ปั้กก!!

ติดตามกันต่อเลยนะค่ะ
จุดประสงค์ของเรื่องนี้จริงๆ ...
มันเป็นเรื่องที่จะมีเซอร์ไพรซ์ตอนท้ายๆ น่ะค่ะ
ก็เลยต้องขออุ๊บ!! ไว้ก่อนนะ555
 

+ +